بررسی تأثیر ابعاد عدالت سازمانی بر رضایت شغلی پرستاران و بهیاران (نقش واسطه ای تعارض کار - خانواده و تعهد سازمانی)

مقدمه: رضایت شغلی بعنوان یکی از متغیرهای مهم مورد مطالعه در رفتار سازمانی، موضوعی است که مورد توجه خاص مدیران درسازمانها می باشد، بگونه ای که برخی آن را بعنوان هدف نهایی و غایی مدیران در مباحث رفتار سازمانی تلقی می کنند. پژوهش حاضر با هدف تعیین بررسی تأثیر ابعاد عدالت سازمانی بر رضایت شغلی پرستاران و بهیاران با توجه به نقش واسطه ای تعارض کار - خانواده و تعهد سازمانی صورت پذیرفت. روش کار: پژوهش حاضر از منظر هدف کاربردی، و از منظر گردآوری اطلاعات و داده ها از نوع توصیفی پیمایشی است. جامعه آماری مطالعه، 440 نفر پرستار و بهیاران بیمارستان های خصوصی شهر شیراز می باشد. حجم نمونه بر اساس جدول کروجسی و مورگان، 205 نفر در نظر گرفته شد. ابزار گردآوری اطلاعات، تلفیقی از چهار پرسشنامه بسته و استاندارد است. امتیازدهی پرسشنامه به صورت لیکرت پنج گزینه ای بود. داده ها با بهره گیری از روش تحلیل مسیر و به کمک نرم افزار لیزرل (lisrel 8.5) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: بر اساس یافته های مطالعه رضایت شغلی توسط کلیه ابعاد عدالت سازمانی افزایش می یابد و در این میان عدالت رویه ای بیشترین اثر گذاری را با رضایت شغلی دارد. هم چنین نتیجه تحلیل مسیر نشان داد که رابطه بین کلیه ابعاد عدالت سازمانی و تعهد سازمانی رابطه مثبت و معناداری می باشد، اما همه ابعاد عدالت سازمانی بجز عدالت رویه ای سبب کاهش تعارض کار – خانواده می شوند. در نهایت نتایج نشان دهنده رابطه مستقیم و معنادار تعهد سازمانی و رضایت شغلی، و رابطه معکوس و معنا دار تعارض کار- خانواده با این متغیر است. نتیجه گیری: از آنجا که از یک سو عدالت رویه ای بیشترین تأثیر را بر رضایت شغلی دارد، اما از سوی دیگر ارتباط این بعد از عدالت با تعارض کار - خانواده به تأیید نرسید، لازم است سیاست ها و رویه های مدیریت با توجه به هر چهار بعد عدالت تنظیم گردند تا روند بهبود نگرش های شغلی و سازمانی تسهیل و تسریع گردد.